Co z tą Jaruzelską?
Z mieszanymi uczuciami rzucam okiem (a raczej uchem — na patrzenie nie mam czasu) na nowe wcielenie p. Moniki Jaruzelskiej, córki szanowanego przeze mnie Generała. Nowe dla mnie, po niewielkiej próbce w postaci — wg mnie znakomitej — "Towarzyszki Panienki"; twórczości z epoki szefowania "Twojemu Stylowi" nie znam z przyczyn raczej zrozumiałych. Nowe wcielenie jest siecio-medialne, którego nieco agresywną i pod-publiczkowatą otoczkę tworzy zapewne jakaś mocno zaawansowana agencja PR-owej obsługi. Styl i forma otoczki zdawały się do niedawna pochodzić ze stajni nadającej ton tytułom w nadajniku bardzo poważnego pana red. M. Roli. Który, jak wiemy, zaprasza nie mniej poważnych gości, głoszących nie mniej poważny "kontent", zwany — w niechętnych psychoprawicy kręgach — papką. Charakteryzuje ten ton zwykle dość długi tytuł (najprawdopodobniej taki, żeby elita komentariatu zdołała już po tytule sformułować treść tego, co zostawi po sobie pod "kontentem"). Dodatkowo w tytule 100% przysłówków charakteryzujących klimat wypowiedzi zaproszonego jest napisane wielkimi literami (nie jak w "Kubusiu Puchatku", gdzie Pewne Ważne Sprawy pisane są Wielkimi Literami Na Początku Wyrazu). Caps przez cały wyraz. Zwłaszcza: OSTRO, STANOWCZO, GŁOŚNO, MIAŻDŻY, ZAORAŁ etc. Ups, pardon: ETC.
Do adremu jednak. Domniemany profesjonalizm p. Jaruzelskiej, ochoczo i gorliwie wynoszony pod niebiesie przez zachwycony komentariat prawicowy*, cierpi na co najmniej dwie drobne wady. Zauważam je jako nie-dziennikarz, jedynie jako językowy purysta z awansu i ten, kto dobrze mówiących słucha (ba, w tym bałwanów, idzie przecie o formę, nie treść). A mianowicie: chwilami naprawdę uderza słaba potoczystość wypowiedzi, zwłaszcza w dyscyplinie "zdania wielokrotnie złożone", dość zabawne pomyłki oraz — w czymś uroczo dziecinne, ale rażące wg mnie — dokańczanie ostatnich sylab słów wraz z rozmówcą. Jeśli istotnie p. Jaruzelska naucza na SWPS, pozwalam sobie nie być ciekawym formy i klasy jej wykładów z punktu widzenia sztuki wykładania jako takiej. Tj. nie mam na myśli ich poziomu merytorycznego ani ogólnej "ciekawości" — mogą być i oby były możliwie wysokie, z pożytkiem dla studentów.
Przyczyny powyżej okazanego czepialstwa (tj. bycie za naturszczyka — czy naturszczycę po dzisiejszemu — przed kamerą) w zasadzie nijak nie powinny psuć tego prestiżowego powiewu "dziennikarstwa starej szkoły", które zasadza się na: (a) zapraszam gościa, (b) zadaję mu pytania, (c) wysłuchuję odpowiedzi, (d) nie przerywam, nie wchodzę w dyskusję, nie koryguję. Co w epoce (a) myślącego, jako-tako wyedukowanego i świadomego odbiorcy przekazu, (b) krytycznego dziennikarza i (c) przygotowanego odpytywanego może prowadzić do interesującego pojedynku (bo przecież — tut proporsją garde, jak babcia mawiali — nie uczty intelektualnej, choć w zasadzie każdemu jego Everest czy inszy Grossler**). A w ramach pojedynku: zagięć, uników, błyszczenia i — co w starciach IV władzy z politykami ważne i społecznie pożyteczne — okazjonalnych kompromitacji (słownik dzisiejszy: ZAORAŁ, MIAŻDŻY). Powstaje jednak pytanie (w mojej głowie, oby także w głowie p. Jaruzelskiej), czy pasuje owo dziennikarstwo do tzw. dzisiejszych czasów i do "przekroju" zarówno widowni jak i zapraszanych rozmówców. I jakie są ew. skutki uboczne... Rzecz jasna, ekstremalna część*** wypowiadających się zaproszonych do "studia" (w domu Generała), przeżywając po raz kolejny swoje odloty, urabia — za milczącą zgodą (albo sprzeciwem! — nie wiem, skoro milczy...) Prowadzącej — zbiegnięte "na kanale" chmary bytów sieciowych. Ekstaza chmary jak zwykle wynika z otrzymania potwierdzenia własnego punktu siedzenia i raczej nieprzemyśliwania w trakcie. Czemu nie, ja już przecież zastrzeżeń nie mam, a i większość złudzeń straciłem. A i wykrzyknień "Pani Moniko, jak ja Panią szanuję" w zamian za ikonkę z serduszkiem chyba nijak nie zazdroszczę. Tj. na Pani Moniki miejscu nieco ostrożniej skazywałbym się na szanujących, ale nie śmiem się wtrącać ani doradzać, szczególnie, że za klikami i wejściami idzie jakiś konkretny pieniądz. Nie moja rzecz.
Ostatnio (na razie mniejsza o kontekst, w mojej ocenie rodem z magla i to niskich lotów, aż dokonało się chwilowe zwątpienie w klasę Prowadzącej; o tym na końcu) zaistniał tam w comment section wpisik operujący wyrażeniem, cytuję dosłownie, "pomiot jaruzelskiego". Konsternacja moja nie wynikała bynajmniej z chęci obrony dobrego imienia Generała, ale z odpowiedzi, którą osoba podająca się za "Monika Jaruzelska zaprasza" (można to określić mianem klikacza czy administratora profilu), zamieściła poniżej rewelacji o "przewracaniu się jaruzelskiego w grobie" — cytuję, że "Nie przewraca się . Został skremowany . ;) Pozdrawiam serdecznie." (rozkład spacji oryginalny). Zdaje się, że mamy do czynienia z jednym z dwóch wariantów. Pierwszy: klikaczem w imieniu profilu "Monika Jaruzelska zaprasza" jest osoba nieco ograniczona w rozumieniu niuansów, być może czytająca nieco po łebkach; sytuacja mogła być taka:
M. J.: I co tam dalej piszą?
Klikacz: że pan generał w grobie się przewraca, że takie rzeczy Pani publikuje...
M. J.: [ze śmiechem]: To proszę odpisać, że nie przewraca się, bo został skremowany...
Klikacz: dobrze, z buźką!
M. J.: dziękuję! I dopisz, że pozdrawiam.
A mogła być wręcz odwrotna — że Zainteresowana (albo nie) sama to napisała, ew. podyktowała całą swoją odpowiedź po wysłuchaniu całości przekazu, bez zniekształceń czy pominięć. To świadczyłoby o — delikatnie rzecz ujmując — daleko posuniętym dystansie do siebie, do dobrego imienia własnego ojca i — co akurat zrozumiałe — do komentariatu. Czy dystans do szacunku do samej siebie wchodzi tu w grę — nie wiem i nie moja to rzecz. Ale sprawa jest upubliczniona — bo opublikowana. Jak mawiał zużyty poeta nie mniej zużytym cytatem — kwestia smaku. Czuję niesmak i to abstrahując od prywatnych sympatii czy opinii o Generale.
Jeśli pierwszy wariant jest prawdziwy, klikacz w moim świecie powinien wylecieć na trzy dni przed wydarzeniem i upraszam nie pytać, czy na rynku klikaczy istnieje coś takiego jak "wilczy bilet". Obawiam się, że nie i widzę w tym problem, tj. ciągnięcie poziomu szeroko pojętych mediów dla mas na dno i pod muł. Jeśli drugi, cóż począć? Stwierdzić, że w życiu wszystko jest na sprzedaż. I — będąc wiernym wzorom branym ze stajni szanowanego przeze mnie red. Michnika — nigdy nie dokonywać sądów na rodzicach za zachowanie ich dorosłych dzieci, ani (tym bardziej) na dzieciach za postępki ich rodziców. A co dopiero z projekcją szacunku dla rodziców na ich dzieci...
Całość miała miejsce przy okazji wyjątkowo małostkowego, w czymś nastoletnio-pętackiego wg mnie, przytoczenia istotnie głupio brzmiącej wypowiedzi p. J. Scheuring-Wielgus, z rozmowy z M. Jaruzelską, opublikowanej w jednym z przekaziorów. Komentarzy był cały przekrój, ale dominowały te dworujące z niemieckiej części nazwiska, łączące eksploatowany przez nią termin "bunt" z "Bund", jawnie pogardliwe dla rzekomego "lewactwa" rozmówczyni, imputowanie M. Jaruzelskiej owego "lewactwa" "zaoranie", poklepujące po plecach w tonie "witamy na prawicy" itp. Dużo z nich — chwilami wg mnie za dużo — z jutubowym serduszkiem od prowadzącego profil... Najzabawniejsze, że szermowano określeniem "głupia", "najgorsza", ale towarzystwo było skąpe — ex-szef jej dawnej partii, czyli nieodżałowany Rysiek P. Widocznie gdzie indziej w tej i poprzedniej kadencji Sejmu widać same tuzy intelektu, ogłady i przemyślności politycznej, że o dbaniu o państwo jako takie nie wspomnę.
Tak, posłanka Scheuring-Wielgus wygłupiła się mówiąc o swojej walce z komuną w czasie studiów, które ponoć skończyła w 1997 — ano, koń by się uśmiał. Ale tylko trochę. Bo pojawia się całkiem naturalne pytanie: ilu z tych tytanów słowa pisanego, wchodzących ze swoją treścią profilowi p. Jaruzelskiej bez mydła, gdzie słońce nie dociera, byłoby — w innych okolicznościach, kontekście, przed innym "kontentem" — skłonnych o rządach SdRP/SLD w latach 1993-1997 pisać per "komuna"? Ano — bez odpowiedzi... I niech to wystarczy. Aha, drobnostka: pani Joanna ponoć teraz jest w SLD; tym weselej.
Pod to wszystko odpowiedzialni za profil "Monika Jaruzelska zaprasza" podłożyli "Mury". Tylko czekać na pozew od spadkobierców pana barda, podobnie jak swego czasu KOD miał problemy przez wykorzystanie zawodzenia Cześka Niemena o jakichś tam ludziach dobrej woli. Ścignięto i to stanowczo. Swoją szosą ciekawe, czy w kampanii Pięknego Mariana w 2000. — hasło: "Krzak Tak!" — było zezwolenie... A resortowe przeczucie mówi, że i Kaczmarski kiedyś okaże się TW. Wystarczy odpowiednio zaktywizować towarzyszy z IPN. Jak nie znajdą, to się dorobi, ew. pomyli źródło z figurantem. Lud kupi.
wuj
* samo w sobie jest to nieco zabawne. Ludzie zdają się być zachwyceni faktem, że ich medialnego bohatera czy pupila zaproszono w jakiekolwiek inne miejsce niż to, w którym typowo występuje — i w którym wiecznie odbywa się utyskiwanie, że do głównego nurtu to nie zapraszają, bo nas marginalizują. I wietrzenie spisku, bez tego ani rusz. Ale nie ma co żałować — zobaczenie G. Brauna poza typowym miejscem daje nieco otuchy i nadziei, że przynajmniej on jeden z tej kliniki jest sanitariuszem w kaftanie zamiast kitla.
** A. Lepper, nieodżałowany trybun, "w restauracji u Grosslera..."
*** wg moich kryteriów, stan na koniec lata 2020: G. Braun, S.
Michalkiewicz, J. Korwin-Mikke, R. Ziemkiewicz, K. Karoń — od wyżyn
absurdu po bardziej i mniej łagodne kłamstewka pod tezę i ogólny
Kulturkampf naszych czasów. Może ów Karoń jest o tyle sensowny, że łączy niezłą kulturę słowa z niejakim chłodem, którego — przy niedoścignionej kulturze słowa — brakuje panu Grzesiowi. Taki skecz Tey'a był, "Pan Grzesiu". Bodaj G. Warchoł w roli głównej.
