Wolskie aktorskie mitu, czyli pochwała fali.

Nie popierając przykrych dla tzw. człowieka z zewnątrz praktyk w szkołach aktorskich, zastanowiłem się, czy aby na pewno te metody to jakaś straszliwa zbrodnia i patologia. Na pierwszy rzut oka owszem. Na drugi - wg mnie nie do końca.
     W życiu Warszawy nie zostałbym aktorem - nie znam się, nie chcę, nie wiem, nie umiem, jest mi to obce prawie jak religia czy praktyki nie-...-normatywne. Więc przez tępą projekcję i brak wyobraźni absolutnie się nie dziwię, że tak to wygląda od środka - owo szkolenie, bo nazywanie tego studiami wyższymi jawi mi się jako lekko naciągane. Jako nastolatek widziałem na TV Polonia jakieś zrzynki z pracy wielkiego reżysera Wajdy, z prób. Oglądałem i oczom nie wierzyłem, że tak można postępować z ludźmi. Ale widocznie z aktorami owszem. Literalnie trzymał ich za przód świni i nikt nie śmiał podskoczyć.
     W zasadzie nie należy ludziom życzyć źle. Ale jeśli ktoś idący w ten światek nie wie tak elementarnych rzeczy, ew. uważa, że "mnie to ominie", i jednak nie omija - można odrobinę współczuć, ale nie sposób nie zapytać (najwyżej przylgnie do pytającego łatka "bezlitosnego"), czy owo uważanie nie było aby naiwne, a ostrzej - czy będąca udziałem niejednego absolwenta "filmówki" perspektywa taniego żywota z gatunku "być znanym z tego, że jest się znanym" nie wymaga aby pewnego... wpisowego. Bo bez tych pytań to ino marność i "mitu" onym grajkom pozostaje.

Paru czarnych poleciało z piedestału, najhumorystyczniej Flaszka. Paru ponoć się zaraziło tym, czym wg słów ich towarzyszy z firmy, w kościele zarazić się nie można. Kasa, kasa. Ale lud zdaje się coraz słuszniej podburzony. Marzę o Polsce z Kościołem kat. i relacjami onego z państwem na wzór niemiecki. Niepotrzebne budynki odda się na szkoły, domy dziecka, samotnej matki itp. Na wieżach urządzi się ścianki, żeby się ludzie mogli wdrapywać. Może pambuka wysoko znajdo?