foto, I

pierwsza garść wspominek —

— misie, landszafty, etc.

Przed Passo Campolongo. Cyfra marna, a deszcz wisi w powietrzu.	Misio biało-brązowy, przeżuwający; model bez metalowego sygnalizatora  dzwiękowego u szyi.
Z Col du Galibier kino oko gapi się  na północ; na ostatnim planie Mt Blanc, czego wcześniej (2003, 2006, 2015) widać nie bydło.	Z podjazdu na Colle dell'Agnello, dzięki uprzejmości dwojga Włochów, z którymi się mijaliśmy — zbrakło mnie kliszy, więc dobrzy ludzie poratowali możliwość uwiecznienia cokolwiek unikalnego klimatu wycieczki, wręczając na piku aj-cośtam i pouczając, że należy cisnąć ikonkę aparatu.
Misie z uszami, różnokolorowe.  Chwilę później świadczyły sobie  higienę wzajemną, szczypiąc się  wzajemnie buziami w kłębach, ale paparazzo nie złapał ostrości.  Ostatnie doświadczenia  pouczają, że takoż postępują  misie zwane felidae.	Misio z przydzielonym gwizdkiem, kawałek nad Trafoi bodajże.  Czerwonawy pasek nie wiem, skąd się wzion,  pewnie z aparata.

ciąg dalszy nastąpi, w tym także mapa sytuacyjna.

wuj wszystkich wujów.